Rozdział #05

Doszliśmy do małej polany. Szedłem trochę za nimi i rozglądałem się wokół. Kotori spojrzała w moją stronę, a w jej oczach błysnęło światło zachodzącego słońca. Uśmiechnęła się.

-Idziesz?- spytała.

Kiwnąłem głową i podbiegłem do nich. Inukai zerknął na mnie. Jego spojrzenie było trudne do zrozumienia. Nie wyrażało żadnych emocji. „Ciężki z ciebie człowiek do rozszyfrowania”- mruknąłem do siebie.

-Trzeba wykombinować jakiś nocleg- powiedział Inukai.- Albo jakieś wygodne drzewo.

Spojrzałem na mapę. Nadal widniał tam plan miasta. Obróciłem ją. Nic. Pod światło też nie mogłem dostrzec niczego, co by pomogło w aktualnej sytuacji.

-Tam jest jakiś budynek- wskazała dłonią skraj polany.- Wygląda na nadal używany.

Faktycznie, w pokazanym miejscu można było dojrzeć dach. Inukai bez słowa ruszył w tamtym kierunku. Dołączyliśmy do niego. Kotori była trochę tym zaniepokojona. Mężczyzna poklepał ją po głowie.

-Spokojnie, o wszystko zadbam- uspokoił ją.

Ale jego wyraz twarzy został nadal pozbawiony emocji. Dziewczyna może, trochę zarumieniona, nadal nie wyglądała na w pełni przekonaną.

Po pewnym czasie, byliśmy na miejscu. Budynek wyglądał jak pseudo- latarnia morska.

-Zaczekajcie tu- rzucił Inukai i wszedł na schody, prowadzące do wejścia.

Spojrzeliśmy z Kotori po sobie.

-Poczekamy, zobaczymy- westchnęła cicho.

Kiwnąłem głową. Miała rację.

Mężczyzna zapukał do dużych, dębowych drzwi. Po chwili uchyliły się z cichym skrzypnięciem. Zza nich wychylił się... Ourell.

-Proszę, proszę, kogo my tu mamy?- powiedział.

Inukai przymknął powieki, starając się zachować zimną krew.

-Czegoś szukacie?- spytał jeździec.

-N... no, tak trochę noclegu i może mapy...?- wtrąciła cicho Kotori.

Spojrzeli na nią. Dziewczyna cofnęła się. Ourell uśmiechnął się ciepło.

-Nie ma problemu. Mamy jeszcze parę pokoi wolnych.

Inukai miał trochę groźny wzrok, co trochę krępowało dziewczynę.

-Wejdźcie do środka- zachęcił nas jeździec.

Pierwszy zrobiłem krok do przodu. Wszedłem na górę za Ourellem, a reszta szła z tyłu. Rozmawiali między sobą. Po chwili weszliśmy do dużego hallu. Jeździec, poszedł na recepcję i wrócił z dwoma kluczami.

-A gdzie trzeci?- wyrwało mi się.

Ourell wyglądał na zakłopotanego.

-Nie ma- westchnął.

-J... jak to?- pisnęła Kotori.

Wzruszył ramionami.

-Damy radę- mruknął Inukai.

Zaprowadził nas na górę.

-Pokój 78 jest jednoosobowy, a 76- dwu- wytłumaczył.

Wziąłem klucz do 76 i wszedłem do środka.

-Dobra, wyrko można podzielić na dwa osobne- skomentowałem krótko.

Wręczyłem klucz Inukai'emu, poklepałem go po ramieniu i szybko zamknąłem się w sąsiednim lokum.

Kiedy puściłem klamkę, o mało co nie wybuchłem ze śmiechu. „Akcja godna mistrza”- śmiałem się. Po drugiej stronie słyszałem rozpaczliwe tłumaczenie Inukai'ego. Chwilę później uspokoiłem się i wyjrzałem zza drzwi. Zobaczyłem go, całego czerwonego na twarzy i nadal tłumaczącego obecną sytuację. Kotori tłumiła w sobie śmiech i uśmiechała się ciepło.

-Nie martw się- przerwała mu, w pewnym momencie.- Damy radę. Byśmy byli, przecież w podobnej sytuacji, gdybyśmy nie znaleźli noclegu, prawda?

Westchnął cicho.

-No dobra, poddaję się- posłał w jej stronę ciężkie spojrzenie.

Weszli do środka i zamknęli drzwi. Uśmiechnąłem się do siebie i poszedłem się wykąpać.

Strumień zimnej wody, gwałtownie uderzył mnie w plecy. Mruknąłem cicho z rozkoszy. Myślałem długo nad tym co się dzisiaj działo. Próbowałem wszystko sobie poukładać, ale za każdym razem wszystko rozsypywało się niczym domek z kart.

Po prysznicu zauważyłem, że pod drzwiami leżą ubrania. Wziąłem je i włożyłem na siebie koszulę. Była o parę rozmiarów za duża, ale to było i nawet lepsze. Rzuciłem się na materac. Był miękki, a prześcieradło- przyjemne w dotyku. Pomimo tylu wydarzeń, zasnąłem bez większego problemu.

------------------------------------------------------------

Przepraszam za taką długą przerwę :)

Agnes