Rozdział #07

Kiedy zszedłem do głównej sali, zobaczyłem Inukai'ego. Stał przy jednym ze stołów i podgrzewaną kromką chleba w dłoni. Podszedłem do niego.

-Och, cześć- przywitał mnie.

Kiwnąłem głową na przywitanie.

Milczeliśmy przez pewien czas.

-Wiesz, co? Chyba ci nie wybaczę za ten wieczór- mruknął.

-Zemsta bywa słodka- zaśmiałem się cicho.

Poczochrał mnie po włosach.

-A gdzie Kotori?- spytałem.

-Jeszcze śpi. Długo nie mogła zasnąć-odparł.- Nie chciałem jej budzić.

-Chcecie herbaty?- usłyszeliśmy głos Ourella.

Spojrzałem w tamtą stronę. Mężczyzna stał parę metrów od nas z dzbankiem napoju i kubkami.

-Dobra- westchnął Inukai.

Chwilę później siedzieliśmy we trójkę i popijaliśmy ciepłą herbatę, zagryzając chlebem.

-A więc szukacie Ostoi Wiatru, taaak?- zerknął na nas.

Pokiwałem głową i wyprostowałem się skupiając na nim całą uwagę.

-Jeżeli byście zaczęli podróż od tego miejsca, to- zastanowił się przez chwilę- musielibyście iść na wschód. A tak między nami- dodał ciszej- wczoraj napisałem list do Ministerstwa Spraw Emigrantów i Obywatelstwa. Przyjdą około południa, a później możecie ruszać.

Inukai mruknął coś pod nosem i oparł się o kanapę. Z jednej strony, cieszyłem się, że bez większych problemów, będziemy mogli poruszać się po okolicy, ale z drugiej- do południa zostało sporo czasu. W głębi duszy westchnąłem i rozluźniłem barki.

-Coś się stało?- usłyszałem głos Kotori.

-Będziemy mogli iść po Natsunę dopiero po południu- odparł beznamiętnie Inukai.

Usiadła obok niego, naprzeciwko Ourella.

-Herbaty?- zaproponował.

-Chętnie- uśmiechnęła się.

Rozmawialiśmy jeszcze trochę. Inukai bardziej przyglądał się jeźdźcowi nieufnie, niż cokolwiek mówił. Później, rozeszliśmy się po pokojach. Przynajmniej tak zamierzałem, ale zaproszono mnie do sąsiedniego pokoju. Z czystej uprzejmości zdecydowałem się przyjść.

Pokazałem im to, co dostałem od Natsuny przez sen.

-Hmm... ciekawe- mruknął mój towarzysz, zobaczywszy mapę.

-Prawda? Zastanawiałem się nad sposobem przeniesienia tego, do świata rzeczywistego, ale nic nie mogłem wymyślić. Uznałem, że jesteśmy w końcu w innym świecie, to i sny muszą być inne.

Kotori, najwyraźniej zamyślona, pokiwała powoli głową.

-W sumie, Natsuna byłaby w stanie coś takiego zrobić...- szepnęła.

Spojrzeliśmy na nią zaskoczeni.

-Ona jest silna. Mogła zebrać w sobie całą energię, aby to zrobić. Można powiedzieć, że ćwiczyła ze mną- wytłumaczyła.

-Udawało się, po drugiej stronie?- zapytał Inukai.

Pokręciła głową.

Wybiła dziewiąta. Westchnąłem cicho.

-Oni będą dopiero około południa?- spytała.

Pokiwaliśmy głowami. Spojrzała w okno.

-To może w międzyczasie się przejdziemy?- zaproponowała nieśmiało.

-Czemu nie?- wzruszył ramionami Inukai.

W okolicy dostrzegliśmy ruiny. Stwierdziliśmy, że je sprawdzimy.

Usłyszeliśmy szepty. Kotori spojrzała na nas.

-Idziemy?- spytała.

-Okej-odparłem.

Inukai szedł za nami. Rozglądał się czujnie.

W pewnym momencie doszliśmy do pustego, małego pola. Siedziały w nim dwie dziewczyny. Jedna z nich miała jelenie rogi, długie, beżowe włosy z zielonymi końcówkami, a druga- czarne, krótkie włosy i wilcze uszy tego samego koloru. Kiedy nas zauważyły, zerwały się z miejsca i uciekły do lasu. Po ich zobaczeniu, poczułem, że faktycznie jesteśmy w innym świecie i to dwa razy bardziej niż wcześniej.

-Aha-skomentowałem krótko i odwróciłem się na pięcie.

-A ty dokąd?- spytał Inukai.

-Rozejrzeć się gdzie indziej- odparłem.

„O rany-pomyślałem- mam nadzieję, że dotrzemy do Natsuny w miarę szybko.”- poszedłem w stronę fragmentu jakiejś ściany. Nie wiedziałem co robię. Próbowałem znaleźć coś co by mnie zaciekawiło, ale tak naprawdę powoli sobie uświadamiałem co właśnie widziałem.