Rozdział #25

Schyliłem się po kolejny patyk.
 -Kim oni byli? - Spytałem.
 -Sama nie wiem - Kotori wzruszyła ramionami.
 -Inaczej: Jak to się zaczęło? - Spojrzał na nią Inukai.
 -Zbierałam chrust, bo stwierdziłam, iż nie dam rady niczego upolować, czy złowić, o zbieraniu nie wspominając. Gdy, za którymś razem, podniosłam głowę, pojawili się oni. Spytałam się, czego chcą, ale nie odpowiedzieli, tylko wyrzucili chrust i kazali wstać. Przestraszona zrobiłam to. Bałam się cokolwiek zrobić, więc nie odpowiadałam Nivi. Zaczęli mnie popychać wzdłuż okręgu. Nic nie mówili, lecz gdy upadłam...
Schyliła głowę i coś wymamrotała.
 -Powtórz - Mężczyzna nadal na nią patrzył.
Potrząsnęła głową i wzięła część badyli.
 -Wracam na miejsce - Szepnęła.
Szła powoli. Popatrzeliśmy po sobie.
 -Jak myślisz? Chcieli ją, aż tak skrzywdzić? - Spytałem.
Nie odpowiedział. Zebrał pozostałą część chrustu i odgarnął włosy z twarzy.
 -Mam szczerą nadzieję, że nie, ale nie ma gorszych bestii niż ludzie -Mruknął.
Dotknął swojego policzka i syknął cicho.
 -Ale ty wtedy na serio? - Wypaliłem.
Spojrzał na mnie pytająco.
 -Wtedy jak ci przywalił - Zacząłem tłumaczyć. - W ogóle nie zareagowałeś.
 -A, wtedy. Jakoś mnie to nie ruszyło. Ten cios, faktycznie był mocny, ale... pusty. Jakbyś dostał grubym kartonem w twarz.
 -I tak by to bolało.
 -Wdawałem się, w swoim życiu, w tyle bójek, że to chyba robi na mnie wrażenia.
"Zdaje się, że żyliśmy w dwóch różnych światach" - pomyślałem. Westchnąłem i rozejrzałem się za pozostałą częścią patyków. Nie było ich.
 -Czegoś szukasz? - Spytał.
Przeniosłem na niego wzrok. Miał je wszystkie. Zaprzeczyłem.
 -Wracajmy, bo się ściemnia.
Faktycznie, słońce chyliło się ku zachodowi, wydłużając nasze cienie.

Kotori siedziała naprzeciwko stosiku z patyków. Po chwili coś zaczęło się tlić. Spojrzała w naszą stronę.
 -Rozmawiałam z Nivi - Powiedziała. - Według niej, tamci mężczyźni mogli być jej "przeciwnikami".
 -Chyba nie rozumiem - Wygrzebałem z krzaków swoje rzeczy.
 -Ech... coś w stylu antyfanów. Mogą mnie jeszcze szukać, ale nie sądzę.
 -W takim razie czym był ten "Ghalirek", czy co tam innego? - Inukai bawił się płomieniem.
Wzruszyła ramionami.
 -Może ich nazwa, może zaklęcie, nie wiem.
 -Od dzisiaj się nie rozdzielamy - Mężczyzna stracił zainteresowanie ogniem i spojrzał na nas. - Bo jeszcze nas pozabijają.
Kiwnąłem głową. Miał rację.
 -A teraz pokaż, co tam dostałeś od wędrowca - Towarzysz zatarł ręce.
 -Skąd wiesz? - Uniosłem brwi.
 Spojrzał na mnie jeszcze bardziej zaskoczony, niż (zapewne) ja na niego, ale nie drążyłem tematu i wyjąłem mięso.
Wgryzłem się w udko. Wtedy poczułem jaki byłem głodny. Mruknąłem zadowolony.
 -Musimy wymyślić jakiś sposób zarobienia pieniędzy - Inukai wrzucił pojedyncze kosteczki do ognia. - Jakieś pomysły?
 -Jeśli będziemy w jakiejś mieścince możemy popytać o pracę - Zaproponowałem.
 -Ale zatrudniać się tylko na jeden dzień lub wieczór? - Skrzywił się.
 -A może teatr wędrowny? - Pisnęła Kotori.
Spojrzeliśmy na nią.
 -W sumie... dlaczego nie? - Mężczyzna wyjął z torby ręcznik. - Za chwilę wrócę.
Dziewczyna uśmiechnęła się.

Rozdział #24

Zanim zacznę, chciałabym Was o czymś poinformować. W poprzedni poniedziałek byłam na pogrzebie mojego dziadka. Zmarł 21. września. Przez to, nie mogłam (ba, nie byłam w stanie) niczego stworzyć.

Mam nadzieję, że zrozumiecie, a teraz... DO DZIEŁA!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wracając do naszego prowizorycznego obozu, zastanawiałem się nad ostatnią moją myślą.

 -Sen odpada. Zdecydowanie - Mruczałem do siebie. - Jak cała reszta.

 -Do kogo mówisz? - Usłyszałem za sobą czyjś głos.

Aż podskoczyłem. Za mną nikogo nie było. Nade mną również.

 -Tu jestem. Na twoim ramieniu~

Siedziała tam mała elfica. Miała długie, niebieskie włosy i wodniste oczy.

 -I czego się krzywisz? - Fuknęła.

"No fajnie" - pomyślałem.

 -Co tu robisz? - Spytałem.

 -Siedzę.

"No nie żartuj".
 -A masz w tym jakiś cel?

 -Ach! Zapomniałabym. Jakaś dziewczyna na polu chyba potrzebuje pomocy.

 -Gdzie?

 -No mówię, że na polu.

 -A jak tam dojść?

Elfka poprowadziła mnie na miejsce. "Prosto, lewo. Nie to lewo głupku! No lepiej." -piszczała na ramieniu.

"Gdyby zamiast Ivony w GPS'ach byłaby ta mała, większość kierowców wybrałoby swoje przeczucie lub klasyczne mapy papierowe" - uśmiechnąłem się do swoich myśli.

Na polu było kilku mężczyzn, którzy otoczyli ciasnym okręgiem... Kotori.

 -Ona ma chyba naturalny talent do wpadania w kłopoty - Westchnął za mną Inukai.

"Jak?! Kiedy on tu przyszedł?!".

Przeczesał palcami swoje włosy i poszedł do tamtej grupy. Ruszyłem za nim.

 -Co tu się dzieje? - Spytał (z nutką grozy).

Odwrócił się do niego o głowę wyższy facet. Jego twarz przypominała typowego gangstera z filmu akcji.

 -Nic takiego, co powinno cię interesować... gnojku.

Inukai uniósł jedną brew.

 -Twój książę przybył, mała - Rzucił ktoś z boku.

Kotori popchnięto do przodu. Miała trochę zadrapane łokcie i potargane włosy. Wzrok wbiła w ziemię.

 -Pozwólcie, że ją weźmie... -Zaczął Inukai.

Gangster wymierzył mu cios prosto w prawy policzek. Mężczyzna upadł na ziemię. Westchnął ponownie i splunął krwią.

 -Nie chce mi się z wami bawić - wymamrotał, ocierając usta.

Lider (najprawdopodobniej) grupy podszedł do niego i uniósł za kołnierz. Reszta członków straciła zainteresowanie dziewczyną. Przywołałem ją do siebie ruchem dłoni. Posłusznie przybiegła do mnie.

 -Co z Inukai'm? - Szepnęła.

 -Da radę.

Nie przekonałem jej tym.

Wymamrotała coś pod nosem.

 -Ty nie wiesz, ile ona jest warta - Syknął facet.

Inukai milczał. Bez wyrazu, bez cienia zainteresowania.

 -Ty to głupi jesteś - Odparł.

Lidera zamurowało.

 -CO TY POWIEDZIAŁEŚ ŚMIECIU?! - Ryknął.

 -Prawdę - wzruszył ramionami.

Mężczyzna kopnął przeciwnika w nogę.

 -Myślisz, że tyle wystarczy? - Spytał kpiąco.

Zaprzeczył.

 -Nivi! Teraz! - Krzyknął po chwili.

Kotori kiwnęła głową. Blask oślepił mnie na moment. Anielica wzbiła się w powietrze.

 -To kto pierwszy? - Uśmiechnęła się.

Członkowie grupki spojrzeli po sobie.

 -Ghalirek! - Krzyknęli.

Zniknęli z cichym trzaskiem.

Podbiegliśmy do Inukai'ego.

 -Wszystkie zęby mam, więc jest dobrze - Stwierdził.

Kotori zachichotała cicho, lecz śmiech zamienił się w płacz. Mężczyzna dźwignął się na rękach i objął ją ramieniem.

 -Nie masz tu szczęścia, co? - Szepnął.

"Jesteś geniuszem pocieszania" - pomyślałem zaskoczony.