Rozdział #04

Znaleźliśmy się na plaży, lekko zasnutej mgłą. Rozejrzałem się dookoła. Za nami były wydmy i las. Wrót nie można było zauważyć, zniknęły.

-Jesteśmy na miejscu- mruknąłem.

Inukai spojrzał na mnie trochę zdziwiony.

-Osiągnęliśmy swój cel, nie?- powiedziałem.

-W sumie prawda- odparł.

Poczułem lekkie drżenie ziemi. Spojrzałem na wschód. Zbliżało się do nas trzech jeźdźców na koniach. Zaczęliśmy uciekać, jednak nie zdołaliśmy daleko pobiec. Otoczyli nas w ciasnym okręgu. Przyglądali nam się w ciszy.

-Macie medaliony?- spytał jeden z nich.

Pokręciłem powoli głową. Inukai milczał, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

-Proszę wybaczyć, ale jeszcze nie mieliśmy okazji, aby je wyrobić- dobrała starannie słowa Kotori.

Jeźdźcy spojrzeli na nią. Ta sama osoba westchnęła głęboko.

-Pokażcie znamiona- mruknął po chwili.

Poczułem jak blednę. „Co?!”- pomyślałem. Rozpaczliwie popatrzyłem po nagarstach. NIC.

-A one przypadkiem nie pojawiają się po użyciu ich, po dostaniu się na tę stronę Wrót?- szepnęła osoba obok.

-Marcus... jak zwykle ratujesz komuś cztery litery.

-Tak już mam, Ourell- wzruszył ramionami.- W takim razie, pokażcie, co umiecie.

Po twarzy Inukai'ego przemknął cień tajemniczego uśmiechu.

-Zatem, kobiety przodem- zachęcił ją ruchem dłoni, Ourell.

Dziewczyna zrobiła krok przed nasz szereg. Wzięła w dłoń trochę piasku. Przyglądali się jej czujnie. Opuszkiem palca dotknęła szczytu usypanej górki. Uśmiechnęła się usatysfakcjonowana. Po chwili spomiędzy ziarenek piasku wychyliła się łodyga.

-Wystarczy?- spytała.

Pokiwali głową. Byłem następny. Za bardzo nie wiedziałem co zrobić. I jak. „Świetnie”- pomyślałem. Skupiłem się na morzu. Na jego ciemnych odmętach i słonym smaku. Na piasku pojawiła się kałuża wody. Ruszyłem dłonią, jakbym chciał dotknąć jej tafli. Poruszyła się. Spojrzałem na nich, a oni kiwnęli głowami. Odstąpiłem miejsca Inukai'emu. Pstryknął palcami. Pomiędzy nimi pojawiły się iskry, które przerodziły się w małe płomienie. Ogień upadł na ziemię i oddzielił nas od jeźdźców. Nie wyglądali na zaskoczonych. Beznamiętnie patrzyli na rozrastający się ogień. Wtedy Ourell przydusił ogień, wodą. Inukai zagryzł wargę.

-Dobra, starczy- mruknął Marcus.

Kotori spojrzała na nich.

-Dokąd idziecie?- spytał trzeci z nich, który do tej pory siedział cicho.

-Do Ostoi Wiatru- powiedziałem ostrożnie.

-Idźcie na wschód- polecił Ourell.

-Damy radę- mruknął Inukai.

Popatrzyli na siebie. Nie ufali sobie wzajemnie. W ich oczach płonął pewien rodzaj rywalizacji.

-W takim razie nie będziemy przeszkadzać- powiedział Marcus.

Ourell kiwnął głową i odwrócił konia. Chwilę później cała trójka pogalopowała w przeciwnym kierunku. Zostaliśmy sami. Mięśnie twarzy Inukai'ego rozluźniły się.

-Idziemy?- spytał.

Pokiwałem głową razem z Kotori. Poszliśmy za wydmy, w stronę lasu. Inukai prowadził. Szedł dosyć szybkim krokiem. Dziewczyna milczała i patrzyła po drzewach. Zauważyłem, że nadal trzymała w dłoni roślinę, którą wcześniej wyhodowała. Pęd obrósł już jej nadgarstek i piął się w górę.

-Dlaczego wciąż trzymasz tę roślinę?- spytałem.

Spojrzała na rękę.

-Och- uniosła brwi.-Nie zauważyłam. Dzięki.

Delikatnie wzięła łodyżkę do ręki i odplątała ją od ramienia.

-Szybko urosła-mruknęła.- Aż do samego karku.

Syknęła cicho.

-Pomożesz?- spytała.- Chyba się wplątała we włosy.

Zatrzymaliśmy się na chwilę. Faktycznie, pęd zahaczył o parę włosów. Spostrzegłem pod nim mały tatuaż z liściem.

-Masz już znamię- powiedziałem.

Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się.

-Z tyłu szyi?- upewniła się.

Kiwnąłem głową. Delikatnie dotknęła karku.

Zauważyłem, że Inukai czeka na nas trochę dalej, przy jednym z drzew.

-Idziemy?- pytał.

Dołączyłem do niego, a ze mną- Kotori. Kątem oka spostrzegłem małe znamię wody na nadgarstku. Po mojej twarzy przemknął cień usatysfakcjonowanego uśmiechu.