Rozdział #01

Wracałem z popołudniowego spaceru. Szedłem przy jednym z okolicznych parków. Wtedy natknąłem się na kilka czerwonych kropek na chodniku. Były świeże, a ich kolor przypominał krew. Zaskoczony poszedłem dalej, a po chwili zauważyłem dziwny pochód białych postaci w głębi lasku. Zaciekawiony, skierowałem tam swoje kroki.

Na czele grupy stała postać odróżniająca się od reszty. Miała na sobie czarny płaszcz, a w ręku- kosę. Milczeli, lecz ja nadal szedłem w ich stronę. Wtedy spośród postaci w bieli dostrzegłem moją znajomą- Natsunę. Trochę zdziwiony, zatrzymałem się. Dziewczyna miała niebieskie oczy i długie, białe włosy. Zauważyłem, że jest na czymś skupiona. Spojrzałem w tym samym kierunku, co ona. Był tam człowiek. Tylko tyle mogłem dostrzec, ponieważ stał on dosyć daleko. Wtedy machnął dłonią, a Natsuna upadła na kolana. „Co się tam odprawia?”- pomyślałam. Postać w czarnym płaszczu powoli podeszła do niej i pomogła jej wstać. Dziewczyna trochę zakłopotana ukłoniła się, a wtedy spoliczkował ją. Spojrzała na niego zdziwiona.

Momentalnie się wściekłem. „Co to miało być?”- wydarłem się w duchu.

-Ej ty!- krzyknąłem.

Spojrzał na mnie. Miał czerwone oczy, które nie wyrażały żadnych emocji.

-Mówiłeś coś do mnie?- spytał.

To tylko bardziej mnie rozwścieczyło. Słyszałem wokół szepty innych. Słyszałem tylko kobiece głosy.

-Kogo jak kogo, ale na kobietę ręki nie powinieneś ręki podnosić- warknąłem.

Westchnął cicho. Poczułem jak Natsuna delikatnie ciągnie mnie za rękaw.

-Rin, skąd ty tu...?- szepnęła

-Jesteś Rin jak słyszę? Miło mi. Jestem Inukai- wyciągnął w moją stronę dłoń.

Uścisnąłem ją z niechęcią. Była zimna.

-Idziemy stąd- mruknąłem do dziewczyny.

-A... ale Rin...- jęknęła.- Pozwól, że przynajmniej coś ci wytłumaczę...

Zatrzymałem się w pół kroku. Pociągnęła mnie za nadgarstek z dala od reszty.

Stanęliśmy przy krzewie czarnego bzu. Westchnęła cicho.

-Jak by to powiedzieć...- biegała wzrokiem po okolicy, ale unikała mojego wzroku.

-Po pierwsze: spójrz mi w oczy. Po drugie: powiedz prawdę- powiedziałem.

Posłuchała.

-Od tygodnia spotykam się tutaj z nimi. Codziennie, na godzinę- powiedziała powoli.

-A TO zdarzało się częściej?- spytałem z lekkim naciskiem

Pokręciła głową.

-No, właśnie, nie... i to mnie trochę niepokoi- mruknęła.

Poklepałem ją po głowie. Spojrzała na mnie pytająco.

-Chodź. Odprowadzę cię- powiedziałem cicho.

-A mogę pójść chociaż po rzeczy?- spytała.

-Też mi pytanie- odparłem.

Uśmiechnęła się i pobiegła w stronę jednej z ławek. Kiedy wracała, zauważyłem za nią Inukai'ego. Obserwowałem jego najmniejszy ruch.

-Natsuna!- zawołał ją.

Odwróciła się do niego. Podszedł do niej. Zza pleców wyjął mały naszyjnik. Zamachał nim jak wahadłem przed jej oczami. Chwilę później szliśmy w stronę jej domu. Jej policzek nadal był trochę zaróżowiony.

-Co on zrobił z tym naszyjnikiem?- spytałem w pewnym momencie.

-Szczerze? Nie wiem- wzruszyła ramionami.- Powiedział tylko: „3, 2, 1... niechaj show się rozpocznie”. Mistrz ogólnie się trochę dziwnie zachowywał.

„Mistrz?!”- uniosłem brwi. Wolałem nie pytać o szczegóły.

Po jakimś czasie doszliśmy pod jej klatkę kamienicy.

-Może skusisz się na herbatę?- uśmiechnęła się, otwierając drzwi.

-Nie ma problemu- powiedziałem chwilę później.- Skoro zapraszasz...

Weszliśmy na czwarte piętro. Wtedy zobaczyłem coś dziwnego. Klucze do mieszkania Natsuny jakby... przenikały przez jej dłoń? Chwyciłem ją za nadgarstek. Spojrzała na mnie zdziwiona.

-Co ci...?- zmarszczyła brwi.

-Przyjrzyj się dokładniej- syknąłem.

Ponownie posłuchała. Otworzyła usta w niemym krzyku.

-Ch... chwila... m... mistrz- wyjąkała cicho.

-Mów mu po imieniu- warknąłem poirytowany.

-Eh... ok. A więc Inukai mówił kiedyś coś o zniknięciu do Ostoi żywiołu, który masz „w duszy”- powiedziała cicho.- Nie wierzysz mi, co nie?

Westchnąłem.

-Jak mam nie wierzyć w coś, co właśnie widzę?- uśmiechnąłem się do niej.

Jej oczy rozbłysły, ale i również zamokły od łez. Jej ciało powoli traciło kolory. Poklepałem ją po głowie.

-Jakbyś miała zniknąć to i tak cię znajdę- dodałem po chwili.

Przetarła oczy dłonią i rzuciła mi się na szyję.

-Dz... dziękuję...-szepnęła.- Będę czekać w Ostoi Wiatru.

Chwilę później odsunęła się ode mnie. Zarumieniła się i zniknęła. Westchnąłem cicho.

-No Inukai. Masz mi coś do wytłumaczenia- powiedziałem schodząc na dół.

Przez całą drogę myślałem o Natsunie. Gdy doszedłem do parku, zauważyłem, że oni nadal tam byli. Wziąłem głęboki wdech i poszedłem w ich kierunku.