Rozdział #03

Spotkałem go w połowie drogi na polanę. W jego towarzystwie nadal była tamta dziewczyna.

-Wiesz może gdzie jest przejście?- spytałem.

-Przecież to, ty masz mapę- odparł.

Pokazałem mu kartkę papieru. Przyglądał się jej uważnie, a po chwili mruknął:

-W taki sposób... faktycznie... nic nie widać.

Schowałem ją do kieszeni spodni.

-Zostaje nam tylko przeszukać cały park-westchnąłem.

-Jakie „nam”?- spojrzał na mnie.

-Nie pamiętasz? Przecież mówiłeś, że będę mógł od ciebie wziąć mapę, jeżeli stoczę z tobą pojedynek, a później wezmę cię ze sobą- powiedziałem powoli.

Dziewczyna kiwnęła głową.

-Tak było- potwierdziła.

Po około pół godzinnych poszukiwaniach przejścia, nadal nie mogliśmy go zauważyć. Trochę zawiedzeni usiedliśmy na jednej z ławek.

-Gdzie jeszcze nie byliśmy?- spytał Inukai.

-Jest jedno miejsce, ale nie sądzę, aby tam było to, czego szukamy- szepnęła.

Spojrzeliśmy na nią.

-Gdzie to jest?- spytałem.

Wstała z miejsca.

-Mogę was tam zaprowadzić. Zawsze wracam tamtędy do domu- uśmiechnęła się ciepło.

„Ufać, nie ufać?”-pomyślałem. Po chwili wstałem.

-W takim razie prowadź- odparłem.

Inukai wstał i kiwnął głową. Dziewczyna dygnęła lekko i poszła przodem.

-Nawet nie znam jej imienia...- mruknąłem cicho.

-To Kotori. Znam ją trochę dłużej niż resztę, ale nieznacznie. Tylko parę dni i tylko z widzenia- szepnął.

Pokiwałem głową, a wtedy zatrzymaliśmy się.

-To tutaj- odwróciła się do nas.

Otaczał nas rzadki las.

-Nie wiem, gdzie mogło by być przejście, ale to mój ostatni pomysł, który przyszedł mi do głowy- powiedziała.

W ciszy rozdzieliliśmy się na trzy grupy i zaczęliśmy przeszukiwać las. W pewnym momencie usłyszałem trzask drzewa i krzyk Kotori. Natychmiast pobiegłem w tamtym kierunku.

Gdy tam dobiegłem, nie mogłem jej zauważyć. Rozglądałem się wokół, ale jej nie widziałem. Usłyszałem, wtedy ciche wołanie. Spojrzałem w dół. Był tam dół, którego wcześniej nie zauważyłem. Zajrzałem do niego. Siedziała w nim Kotori. Wokół niej było mnóstwo liści i gałęzi.

-Wszystko w porządku?- usłyszałem lekko zdyszany głos Inukai'ego.

Kucnął obok mnie i zerknął do środka. Kotori kiwnęła głową. Wyciągnęliśmy do niej ręce. Złapała je i pomogliśmy jej stamtąd wyjść.

-Dz... dzięki- szepnęła.

Inukai poklepał ją po ramieniu.

-Nie ma za co- uśmiechnął się.

-Znaleźliście coś?- spytała.

-Niestety nie-pokręciłem głową.

Potem wróciliśmy do szukania, ale tym razem trzymaliśmy się razem. Po pewnym czasie znaleźliśmy się na małym zboczu. Zeszliśmy z niego. Wtedy Kotori, spojrzała na ścianę zbocza i podeszła do niego bliżej. Przyjrzałem się jej. Dziewczyna odgarnęła dłonią zarośla, pod którymi były wyrzeźbione w skale wrota. Spojrzała na nas.

-To może być przejście?- spytała.

Wzruszyłem ramionami.

-Ja się na tym za bardzo nie znam, ale chyba tak- mruknąłem.

Inukai podszedł bliżej drzwi. Opuszkami palców przejechał po zdobieniach. Uśmiechnął się tajemniczo.

-To jest to- szepnął.

Kąciki ust Kotori zadrżały. Moje ciało przeszył lekki dreszcz podekscytowania. Inukai pchnął wrota. Oślepiła mnie jasność, a moje włosy zostały rozwiane przez wiatr.